Formule 1 in 1961

12e Formule 1-seizoen (1961)
	Volgende: 1962 Vorige: 1960
	Phil Hill (l) en Jackie Stewart (r), 1991
Algemene informatie
Races	8
Coureurs	53
Constructeurs	14
Verdedigend; kampioen	Jack Brabham (coureurs); Cooper (constructeurs)
Eindstand coureurs
1e plaats	Phil Hill 34 ; (1e titel)
2e plaats	Wolfgang von Trips 33
3e plaats	Stirling Moss 21
Eindstand constructeurs
1e plaats	Ferrari 40 ; (1e titel)
2e plaats	Lotus 32
3e plaats	Porsche 22
Portaal	Autosport

Het Formule 1-seizoen 1961 was het 12de FIA Formula One World Championship seizoen. Het begon op 14 mei en eindigde op 8 oktober na acht races.

Phil Hill werd voor het eerst wereldkampioen. Ferrari behaalde voor het eerst het constructeurskampioenschap. Wolfgang von Trips eindigde als vice-wereldkampioen maar verongelukte tijdens de Grand Prix van Italië na een botsing met Jim Clark. Ook vijftien toeschouwers kwamen hierbij om het leven. Er werden voor het eerst negen punten toegekend aan de winnaar van een race. Nadat Firestone zich had terug getrokken werden voor het eerst in de geschiedenis van de Formule 1 banden geleverd door slechts één fabrikant, dit jaar reden alle teams met Dunlop-banden.

Kalender

GP nr.	Ronde	Grand Prix	Circuit	Plaats	Datum
95	1	GP van Monaco	Circuit de Monaco	Monte Carlo	14 mei
96	2	GP van Nederland	Circuit Park Zandvoort	Zandvoort	22 mei
97	3	GP van België	Circuit de Spa-Francorchamps	Stavelot	18 juni
98	4	GP van Frankrijk	Circuit de Reims-Gueux	Reims	2 juli
99	5	GP van Groot-Brittannië	Aintree Circuit	Aintree	15 juli
100	6	GP van Duitsland	Nürburgring Nordschleife	Nürburg	6 augustus
101	7	GP van Italië	Autodromo Nazionale Monza	Monza	10 september
102	8	GP van de Verenigde Staten	Watkins Glen International	Watkins Glen (New York)	8 oktober

Opmerking: De GP van de Verenigde Staten zou oorspronkelijk op de Riverside International Raceway in Riverside (Californië) verreden worden maar werd zes weken voor de geplande datum verplaatst naar het Watkins Glen International circuit onder andere vanwege verwachte bezoekersaantallen en prijsgeld.^[1]

Afgelast

De Grand Prix van Marokko werd voor het derde jaar op rij afgelast vanwege geldproblemen bij de organisatie.^[2]^[3]

Ronde	Grand Prix	Circuit	Plaats	Originele datum
9	GP van Marokko	Ain-Diab Circuit	Ain Diab	29 oktober

Resultaten en klassement

Grands Prix

Ronde	Grand Prix	Poleposition	Snelste ronde	Winnende coureur	Winnende constructeur	Banden	Verslag
1	GP van Monaco	Stirling Moss	Stirling Moss Richie Ginther	Stirling Moss	Lotus-Climax	D	Verslag
2	GP van Nederland	Phil Hill	Jim Clark	Wolfgang von Trips	Ferrari	D	Verslag
3	GP van België	Phil Hill	Richie Ginther	Phil Hill	Ferrari	D	Verslag
4	GP van Frankrijk	Phil Hill	Phil Hill	Giancarlo Baghetti	Ferrari	D	Verslag
5	GP van Groot-Brittannië	Phil Hill	Tony Brooks	Wolfgang von Trips	Ferrari	D	Verslag
6	GP van Duitsland	Phil Hill	Phil Hill	Stirling Moss	Lotus-Climax	D	Verslag
7	GP van Italië	Wolfgang von Trips	Giancarlo Baghetti	Phil Hill	Ferrari	D	Verslag
8	GP van de Verenigde Staten	Jack Brabham	Jack Brabham	Innes Ireland	Lotus-Climax	D	Verslag

Puntentelling

Punten worden toegekend aan de top zes geklasseerde coureurs.

Positie	1e	2e	3e	4e	5e	6e
Punten coureurs	9	6	4	3	2	1
Punten constructeurs	8	6	4	3	2	1

Klassement bij de coureurs

Slechts de beste vijf van de acht resultaten telden mee voor het kampioenschap, resultaten die tussen haakjes staan telden daarom niet mee voor het kampioenschap. Bij "Punten" staan de getelde kampioenschapspunten gevolgd door de totaal behaalde punten tussen haakjes.

Pos.	Coureur	MON	NED	BEL	FRA	GBR	DUI	ITA	VST	Punten
1	Phil Hill	3	2^P	1^P	9^P_S	2^P	(3)^P_S	1		34 (38)
2	Wolfgang von Trips	4	1	2	DNF	1	2	DNF^P		33
3	Stirling Moss	1^P_S	4	8	DNF	DSQ	1	DNF	DNF	21
4	Dan Gurney	5	10	6	2	7	7	2	2	21
5	Richie Ginther	2^S	5	3^S	15	3	8	DNF		16
6	Innes Ireland	DNS		DNF	4	10	DNF	DNF	1	12
7	Jim Clark	10	3^S	12	3	DNF	4	DNF	7	11
8	Bruce McLaren	6	12	DNF	5	8	6	3	4	11
9	Giancarlo Baghetti				1	DNF		DNF^S		9
10	Tony Brooks	13	9	13	DNF	9^S	DNF	5	3	6
11	Jack Brabham	DNF	6	DNF	DNF	4	DNF	DNF	DNF^P_S	4
12	John Surtees	11	7	5	DNF	DNF	5	DNF	DNF	4
13	Jackie Lewis			9	DNF	DNF	9	4		3
14	Olivier Gendebien	DNQ		4					11	3
15	Jo Bonnier	12	11	7	7	5	DNF	DNF	6	3
16	Graham Hill	DNF	8	DNF	6	DNF	DNF	DNF	5	3
17	Roy Salvadori				8	6	10	6	DNF	2
18	Maurice Trintignant	7		DNF	13		DNF	9		0
19	Carel Godin de Beaufort		14	11	DNF	16	14	7		0
20	Lorenzo Bandini			DNF		12	DNF	8		0
21	Cliff Allison	8		DNS						0
21	Roger Penske								8	0
23	Hans Herrmann	9	15				13			0
24	Peter Ryan								9	0
25	Masten Gregory	DNQ	DNS	10	12	11		DNF	DNF	0
26	Henry Taylor	DNQ		DNS	10	DNF		11		0
27	Tim Parnell					DNF		10		0
28	Hap Sharp								10	0
29	Tony Maggs					13	11			0
30	Michael May	DNF			11		DNS			0
31	Ian Burgess		DNS	DNS	14	14	12			0
32	Renato Pirocchi							12		0
33	Trevor Taylor		13							0
34	Tony Marsh			DNS		DNF	15			0
35	Keith Greene					15				0
36	Gerry Ashmore					DNF	16	DNF		0
37	Wolfgang Seidel			DNS		17	DNF	DNF		0
—	Bernard Collomb				DNF		NC			0
—	Lucien Bianchi	DNQ		DNF	DNF	DNF				0
—	Willy Mairesse			DNF	DNF		DNF			0
—	Jack Fairman					DSQ		DNF		0
—	Giorgio Scarlatti				DNF					0
—	Massimo Natili					DNF				0
—	Gaetano Starrabba							DNF		0
—	Ricardo Rodríguez							DNF		0
—	Nino Vaccarella							DNF		0
—	Roberto Bussinello							DNF		0
—	Brian Naylor							DNF		0
—	Roberto Lippi							DNF		0
—	Jim Hall								DNF	0
—	Lloyd Ruby								DNF	0
—	Walt Hansgen								DNF	0
—	André Pilette							DNQ		0
Pos.	Coureur	MON	NED	BEL	FRA	GBR	DUI	ITA	VST	Punten

Resultaat
Winnaar
Tweede plaats
Derde plaats
Gefinisht (punten behaald)
Gefinisht (geen punten behaald)
Niet geklasseerd (NC)
Uitgevallen (DNF)
Niet gekwalificeerd (DNQ)
Gediskwalificeerd (DSQ)
Niet gestart (DNS)
Gewond (INJ)
Uitgesloten (EX)
Teruggetrokken (WD)
Niet deelgenomen (blanco cel)
^P Pole position
^S Snelste ronde

Klassement bij de constructeurs

Per race telt alleen het beste resultaat mee voor de constructeur.
De vijf beste resultaten tellen mee voor het kampioenschap, resultaten die tussen haakjes staan telden daarom niet mee voor het kampioenschap. Bij "Punten" staan de getelde kampioenschapspunten gevolgd door de totaal behaalde punten tussen haakjes.

Pos.	Constructeur	MON	NED	BEL	FRA	GBR	DUI	ITA	VST	Punten
1	Ferrari	(2^S)	1^P	1^P_S	1^P_S	1^P	(2^P_S)	1^P_S		40 (52)
2	Lotus-Climax	1^P_S	3^S	8	3	10	1	10	1	32
3	Porsche	5	10	(6)	2	5	7	2	2	22 (23)
4	Cooper-Climax	(6)	(6)	5	5	4	(5)	3	4^P_S	14 (18)
5	BRM-Climax	13	8	13	6	9^S	DNF	5	3	7
6	Cooper-Maserati	7		DNF	13	12	DNF	8		0
7	Gilby-Climax					15				0
—	De Tomaso-OSCA				DNF			DNF		0
—	De Tomaso-Alfa Romeo						WD	DNF		0
—	Lotus-Maserati							DNF		0
—	JBW-Climax				WD			DNF		0
—	Emeryson-Maserati	DNQ				WD		DNQ		0
—	MBM-Porsche						WD			0
—	Ferguson-Climax					DSQ				0
Pos.	Constructeur	MON	NED	BEL	FRA	GBR	DUI	ITA	VST	Punten

Resultaat
Winnaar
Tweede plaats
Derde plaats
Gefinisht (punten behaald)
Gefinisht (geen punten behaald)
Niet geklasseerd (NC)
Uitgevallen (DNF)
Niet gekwalificeerd (DNQ)
Gediskwalificeerd (DSQ)
Niet gestart (DNS)
Gewond (INJ)
Uitgesloten (EX)
Teruggetrokken (WD)
Niet deelgenomen (blanco cel)
^P Pole position
^S Snelste ronde

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) David Hayhoe, Formula 1: The Knowledge records and trivia since 1950 – 2nd Edition, 2021, pagina 36.
↑ (en) Grands Prix which were cancelled. Autosport Website. Geraadpleegd op 3 mei 2022.
↑ (en) David Hayhoe, Formula 1: The Knowledge records and trivia since 1950 – 2nd Edition, 2021, pagina 35.

[1] (en) David Hayhoe, Formula 1: The Knowledge records and trivia since 1950 – 2nd Edition, 2021, pagina 36.

[2] (en) Grands Prix which were cancelled. Autosport Website. Geraadpleegd op 3 mei 2022.

[3] (en) David Hayhoe, Formula 1: The Knowledge records and trivia since 1950 – 2nd Edition, 2021, pagina 35.

[1]

[2]

[3]